Mijn 5 wetmatigheden voor Kerst.

Het is halfweg december, die Sint is al even het land uit, het wordt eindelijk echt koud, dus mag er gesproken worden over Kerst. Eindelijk.

Eigenlijk start op 1 december al mijn persoonlijke aftelkalender. De kids tellen dan ook al enkele weken af, tot 6 december. Maar eerlijk, ik tel ook af naar 6 december. In mijn Bullet Journal stonds bij 6/12 uiteraard al een mooi boompje getekend. Want vanaf dan kan het echt: die kerstboom zetten.

Ik ben een addict. Iedereen weet intussen dat ik als organizer ook mijn zwaktes heb, en Kerst is één van de ergste.

Maar ik heb het onder controle. Vóór december gebeurt er nog niets concreets – in mijn hoofd daarentegen, haha – tenzij de praktische kant van het kerstgebeuren. Daarover later meer.

Neen, wij houden ons hier aan de onwrikbare principes van mijn wederhelft. Geen boom vóór de Sint. En geen Sint vóór 6 december. Misschien is het leven makkelijker als je af en toe onwrikbaar bent, bedenk ik me. Ik ben er niet zo goed in, in dat onwrikbaar zijn.

Maar deze principes volg ik graag. Omdat het uitkijken naar die boomzetting ook part of the fun is: het uitkiezen van een mooie boom, de kerstversiering erbij halen, eventueel iets nieuws zoeken (ssst, niet doorvertellen).

Weet je dat wij een apart deel in de kelder hebben, voor de kerstversiering. Even terzijde: een grappig moment na de verhuis. Mijn man vroeg me: ‘wat staat in dat deel van de kelder?’, en ik antwoordde – geheel naar waarheid: ‘de kerstversiering’. En manlief antwoordde: ‘de kerstversiering, en…?’. En ik terug: ‘Ja, de kerstversiering’. Een boom is iets drie dimensioneel, dat zou hij toch ook moeten weten. Zijn er ooit studies en berekeningen gedaan over het aantal ballen per kubieke meter kerstboom? Kortom, die ballen nemen plaats in. Veel plaats. Waar ik als organizer met plezier een stukje kelder voor vrij maak.

 

Terug naar begin december. Zijnde 4 december. De dozen staan intussen in de living klaar. Die boom wordt binnengehaald. Het begint nu echt te kriebelen. Op 5 december piep ik al eens in de dozen met versiering. Ik word ongeduldig. Morgen, nadat die Sint is geweest. Nog even. Waarom komt die Sint ook op 6 december!?

    Zo stond hij daar vorig jaar, 2 dagen.  2 dagen karakter tonen en niét eraan beginnen. 

 

Ach, het is gewoon een gelegitimeerde gezelligheidscreatiedrang. Ik zou het liefst een heel jaar door lichtjes hangen en kaarsen laten branden… maar ik heb die drang goed in de hand en beperk me tot december. Maar evengoed moet die boom dan ook weer weg als het januari is. Met Nieuwjaar heb ik immers niets. Geen vreugdesprongetjes, geen duizend lichtjes. Oudejaar betekent wel een übergezellige dag en avond met vrienden. En beste wensen wensen.

Maar echt uit de bol gaan voor een nieuw jaar? Ho ho, nee. Ik ben net goed vertrouwd met 2018 en nu wordt het alweer 2019. Weinigs leuks aan. Hmm, toch een onwrikbaar kantje?

 

In elk geval, mijn eerste Kerstwetmatigheid: wacht met de versiering tot nà de Sint. Dus 6 december na de middag, vind ik een mooi moment om ermee te beginnen. Haha.

En zo ziet hij er dit jaar uit

 

Het is duidelijk dat voor mij hét eindejaarsfeest Kerstmis is.

Wij deden enkele jaren na een gedeeltelijk kerstfeest bij de ene familie, de ‘navette’ naar het andere feest. Gelukkig maar 10 minuten rijden. We kwamen van het dessert bij de schoonfamilie (efficiëntie troef daar) terug bij de kroketten en gebraad bij mijn ouders (waar alles altijd ‘uitloopt’). Voor de kids onbegrijpelijk dat hun Daddy hen nog een warme peer met veenbessen wil voorschotelen. Voor ons eigenlijk ook.

Maar hé, 2 kerstfeesten waar we warm onthaald worden. Waar het gezellig en lekker is. Waar we samen zijn. Waar nooit vetes of familietwisten worden uitgevochten. Waar de kids op handen worden gedragen. Waarover zeur ik eigenlijk? Pure luxe!

 

Maar toch voelde het telkens niet volledig. Méér dan een half feest, dat wel. Maar niet volledig. Nog zo’n misvatting als organizer. Je mag nog alles vlot laten lopen, overal. Maar over andermans’ feestkalender heb je te weinig zeggen.

 

Tot vorig jaar, en dit is ook mijn tweede Kerstwetmatigheid: bespreek tijdig de feestplanning. Een kerstfeest is naar mijn gevoel het voorbeeld van de Systeemtheorie (is gericht op de complexiteit en onderlinge afhankelijkheid tussen en binnen systemen, volgens Wikipedia.. Gebeurt ergens iets, dan heeft dat zijn weerslag op iets anders, herinner ik me uit lessen psychologie).

Beslist dus iemand om het kerstfeest op een bepaald moment te organiseren, dan betekent dat, dat de anderen én de schoonfamilie zich moet aanpassen (en bijgevolg de andere schoonfamilies, etc.). Ofwel, dat ze je niet of maar half zullen te zien krijgen die dag. En dat laatste is niet makkelijk. Voor wie kies je dan? Ai ai ai, problemen.

 

Maar als je zelf als eerste met een voorstel komt (‘waarom eens niet zo laat, daar’) of met een voldongen feit (‘dit jaar vieren wij in elk geval het feest daar, met die, om zo laat’) dan is het ook uitgesproken. Voilà. Jij hebt je plan kenbaar gemaakt (en dan kunnen de anderen beginnen hier rond puzzelen). Ik geef het je op een blaadje: veel minder gedoe als je zorgt dat jij de eerste bent die met een voorstel komt!

Misschien plannen we komend kerstfeest al het feest voor volgend jaar? Beetje zot misschien, maar voor personen die nogal hangen aan een agenda, is dat echt een zegen.

Ochja, wat is trouwens verkeerd aan een Ouderjaarsparty van 17u tot 22u? Kwestie van de kids te betrekken. Of – zoals wij dit jaar – een Kerstfeest met de schoonfamilie op 1 januari? (ja, echt, we vieren dan Kerst!) ’t Is het samen-zijn dat er toe doet.

 

Maar goed. Laat ons ervan uitgaan dat het moment van feestvieren is geprikt. Hoe pak ik dan die feestdagen daadwerkelijk aan?

 

Niet onbelangrijk, het menu. Ik ben zelf geen keukenprinses. We hebben dus geluk, veel geluk dat we met kerstavond én op Kerstmis zelf gewoon mogen aanschuiven. Ik eet graag, ik hou van gezelligheid, ik ben graag samen met de familie en de schoonfamilie. Dus die kerstdiners zijn puur genieten. Ook echt omdat ik slechts mijn voeten onder tafel mag schuiven. Schuldig voel ik me niet. Ik help dan wel met afwassen. Vraag is namelijk of anderen ook blij zouden zijn met een door mij bereid gerecht…? Lol.

 

Enkele jaren geleden waren we op kerstavond gewoon thuis (je weet wel, toen we nog 2 kerstfeesten op kerstmis hadden). Met ons vieren vieren. Hoe zalig was dat!? Maar het idee me in een supermarkt te proppen en er verzwolgen te worden… daar had ik geen zin in. Dus lieten we een Hello Fresh box komen op kerstavond. Een voltreffer! Het was wel 2,5 uur koken (een stappenplan uitvoeren, mits alle ingrediënten voorhanden zijn  – zoals in die box – lukt me wel). Zie je het voor je, mijn man en ik, samen in de keuken. Kerstliedjes door de boxen, kids met hun Woody-sloefjes aan. Daarna de wederhelft die zijn muziekinstrumenten van onder het stof haalt en samen met de jongens De herdertjes lagen bij nachte speelt. Zalig was dat. Dus zo kan het ook. Zo màg het ook.

sfeerbeeldje van kerstavond 2016

Mijn derde Kerstwetmatigheid is dus: forceer je niet in eten maken.

Gelukkig zijn er traiteurs, goede vis- en kaasboeren. Zelfs al spreek je af dat iedereen voor één gerecht zorgt. Sta stevig in je schoenen en ga eventueel iets halen, als koken je geen plezier bezorgt. Ik gruwel van het idee dat iets moét met de feestdagen. Onlangs deden we hier een geweldig feestje voor vrienden. Ik had geen zin om te koken, ik geef dat toe. Ik wou gewoon mee babbelen, mee plezier maken nu we mekaar eindelijk terug zagen. Wel, we hebben dus een frietkot naast de deur (dat is al meermaals handig gebleken). En toen ook. Frietjes met bubbels. Frites Royal. Dat gaan we nog doen.

Ik pleit nu niet voor frietjes met bitterballen en een Bicky als Kerstdiner, maar doe vooral als je daar zin in goed. Ik pleit dus voor ongedwongenheid. Voor gezelligheid. Waar Kerst toch voor staat?

 

Ten slotte. Die cadeaus. De instroom nieuwe spullen ligt maar nét achter ons, of daar komt een nieuwe. En zeg nu zelf, hebben we die cadeautjes allemaal nodig? Maken die cadeautjes je echt altijd blij of verrast?

 

Cadeautjes geven kan leuk zijn. Als het de ontvanger ook echt blij maakt (iets wat die anders misschien niet zou kopen), je denkt dat het origineel is (de ontvanger er nooit zelf zou opgekomen zijn, en dus blij verrast zal zijn). Of als het bruikbaar is (daar kan je niets mis mee doen). Je kan ook gaan voor klassiekers (blij verrast zullen de ontvangers niet zijn, maar ook niet ‘wat moeten we daar nu mee’).

Het gevaar van bruikbare cadeaus, en ook van klassiekers is dat het ophoopt. 4 paar kousen bijvoorbeeld. Of 2 nieuwe flessen parfum (hoewel, tegen dat laatste zeg ik niet nee).

Als ik zelf denk aan de volle autokoffer na een kerstweekend bij de familie…. Moet dit ook weer een plaatsje krijgen in huis. En dan voel je je ondankbaar, ongetwijfeld. Je bent wel blij – laat ons hopen – maar je denkt ook ‘Waar leg ik dat, zodat ik straks niet vergeet dat ik het in huis heb?’.

 

Let wel, ik doe er ook aan mee. Ik geef graag cadeautjes, zoek graag passende en originele cadeautjes en hoop evenzeer op een blij verraste reactie.

Maar ik merk al langer dat het ook wat minder mag zijn.  En dat dit even leuk is. En dit is meteen ook mijn vierde Kerstwetmatigheid.

Bij de schoonfamilie zitten sinds dit jaar alleen de kids in het cadeautjes-circuit van naampjes trekken. De volwassenen blijven gespaard. Wij begeleiden onze kids in het zoeken van een cadeautje voor hun neefje of nichtje, maar daar blijft het bij.

 

Enkele cadeau-tips

• Trek naampjes ver voordien, als dat het systeem is. In oktober, als iedereen eens samen is, naampjes trekken? Dat kan, volgens mij. Het is leuk om al eens te denken aan Kerst hoewel het nog veraf lijkt.

 

• Indien het de gewoonte is dat iedereen cadeautjes aan mekaar geeft, bespreek eens bij een lekker glas, of je dat systeem niet kan aanpassen. Heeft iedereen echt nood aan [aantal aanwezige gasten – jezelf] cadeaus?

 

• Wat we vorig jaar met vrienden beslisten… geen cadeaus met oudejaar (eigenlijk is dat vooral een gezellige avond met mekaar, eten en drank; dus vonden we cadeaus niet echt nodig. Maar we kochten een ‘nummer’ van een geliefde band tijdens Warmste Week. Een nummer met mooie herinneringen. Zo’n nummer waarvan je denkt… het is nu een cadeau om dàt te horen (en we konden een mooi bedrag storten aan een goed doel van Music For Life).

 

• Ik las vorig jaar bij mijn ouders in het boekje van Pasar over “Pakje tijd”. Dat ik er zelf niet op gekomen ben. Ge-wel-dig idee.

(bron: Pasar)

 

 

Je vindt ze hier: http://www.pakjetijd.be .

Op de website van Pasar staat dit te lezen: “Je geeft wat van jouw tijd aan iemand anders door hen iets uit handen te nemen of samen tijd door te brengen. Je kan bijvoorbeeld klusjes doen voor een vriendin waardoor er extra tijd vrijkomt voor haar om te genieten. Of je organiseert een leuke wandeling om samen wat bij te praten.”

 

• Om dan toch de koopstress te beperken: ga tijdig op cadeautjesjacht of kies je moment.  Je wil niet weten hoe rustig het was, vorige donderdag tussen 10u en 11u45 (voor die kudde scholieren werd losgelaten, te vroeg gejuicht). Dus, stop nu met deze blogpost te lezen en ga nú shoppen. Beter nu dan tijdens het weekend voor kerst. Of op kerstavond zelf. Ik weet nu al dat, als manlief mijn blogpost niet leest, hij opnieuw op kerstavond op jacht moet. Bijna een kersttraditie bij ons thuis: man op de fiets (want waar vind je anders parkeerplaats), goed ingeduffeld. Enkele uren later komt manlief terug aanfietsen. Eén hand aan het stuur, de andere hand enkele zakjes vastklemmend. Zelfs dàt hoort bij Kerst. Maar toch, het kan makkelijker. Bijvoorbeeld, zoek het online.

 

• Nog een mogelijkheid: een bon voor een organizer in huis. Of die doe je gewoon aan jezelf cadeau. Kwestie van het jaar meteen geweldig starten. Practical Joke doet ook aan cadeaubonnen, jaja. En als je wil breng ik bubbels mee. Sparkles zal het hoe dan ook geven! (lees verder onder de foto’s) 

 

• Mijn buurvrouw – organizer avant la lettre – sprak me al aan over mijn kerstaanpak. Haar voorstel dit jaar: geen bloemen voor de gastvrouw met Kerst, maar een mooie kaars. Of een lantaarn. ‘Die heb ik nu al staan. Dus niet aanschuiven bij de bloemist met Kerst.’ Top-plan!

 

Conclusie: ook al mag je officieel pas na de uittrede van de Sint écht bezig zijn met Kerst… in je hoofd doe je lekker je eigen zin. Nah! En betekent dat dat je in oktober al iets leuks koopt, of in augustus al suggesties doet voor het aankomend kerstfeest. So what? Want nogmaals, als je het tijdig aanpakt, heb je tijd over voor bijvoorbeeld een gezellige pre-kerstdrink, nog wat extra versiering aanbrengen of een gezelschapsspelletje op 24 december in de namiddag.

 

Nog wat kerstdecoratie? Mag het?

 

Maar wat mijn vijfde en belangrijkste Kerstwetmatigheid is… er zijn voor mekaar. Eten, cadeaus, zelfs outfits… och god toch. We hebben die plaats waar we naartoe kunnen. Waar we welkom zijn. Waar het warm is. Thuis of ergens anders waar het ‘thuis’ voelt.

Ja, Kerst maakt me nog wat softer dan ik al ben. Vorig jaar hielp ik een hoogzwangere vriendin een kerstboom uitkiezen. Sleepte ik die boom naar mijn auto, en zette die af bij hen thuis. Ondertussen vroeg ik aan een andere dame of ik haar kon helpen.

En staat Kerst hier niet voor? Dat we allemaal wat zachter worden? Wat meer tijd maken voor mekaar? Dat we tonen dat we iets over hebben voor mekaar. Zo zie ik het toch.

En voor mijn part mag dat dus al veel vroeger dan begin december beginnen…

 

Alle liefs,

Joke