Ik hou van drukte, van leven in huis. Ik hou van gasten.
Ik hou ook van onverwacht bezoek. Echt.
Tenzij die Jules noemen. Jules. De Klaspop.
Niets tegen Jules persoonlijk. Lijkt me een leuk ventje. Maar op een winterse donderdag komt zo’n logé me eigenlijk niet zo goed uit. Vast wel leuk voor de kids, ook al zijn ze na een schooldag sowieso al behoorlijk opgedraaid.
Maar wat het écht is, met zo’n klaspop: ik het gevoel heb dat er meegekeken wordt. Die Jules zelf lijkt nog ‘een gemakkelijke’. Maar het is dat geënsceneerde, die doen-alsof-factor. En ja, ook dat verslagje achteraf (euh, en ik schrijf toch zo graag?).
Tijd voor een blogpost, dacht ik dus. Dat verslagje kan wachten 😉
Juf zag mijn gezicht toen Martijn de Jules-koffer meegesleepte. ‘Jules komt maar voor één nachtje hoor, de volgende keer blijft hij iets langer. Dan is iedereen het al wat gewoon’.
Ik nam het me al voor, bij het begin van het schooljaar. Ik trek het me niet aan. Die Jules komt hier gewoon logeren, ik schrijf in dat onvermijdelijke schriftje dat het leuk was en that’s it. Zo zal het gaan. Niet meer. Geen drukke collage met de leukste foto’s. Geen speciale activiteiten.
Ik weet nog dat ik indertijd in Oostende grandioos gelogen heb toen we zo’n koffers meekregen. Dat we het allemaal fantastisch vonden. Waaw, wat leuk! Realiteit was dat ik alleen – met een pasgeboren baby op de arm – alles deed om Andreas interesse in de koffer te laten hebben. Zonder resultaat. Maar nu zijn we zo’n drie-vier jaar verder.
Dus, donderdag 1 februari, trek ik die valies van Jules open. Het moet gezegd, wel leuk gedaan hoor. Hij heeft een rugzakje met een pyjama, een knuffel, een pamper – Zo schattig, zo’n kleine pamper. Waar is de tijd – Maar ik dwaal af. Conclusie, die Jules is goed voorbereid op zijn tripje. Alles geregeld om er een leuke avond van te maken, een avond samen met Jules.
Ik stel mezelf gerust. Het is maar een gast, die lieve Jules, en alles zal gaan zoals anders.
Ik moest het beter niet doen, maar dan sla ik toch dat dagboek open – naast die schattige spulletjes van Jules ook een vaste waarde in zijn valies – en daar staan de wildste avonturen in, van vorige logeerpartijtjes. Jules deed nét nog geen duosprong. Aha, dat is misschien een idee!
Ik ben nu misschien te streng voor Jules. En ik meen het, niets tegen Jules persoonlijk. Noch tegen de juf, noch tegen het principe van een pop die op logement komt. Maar het is het circus. En het feit dat dit nuja, wél onverwacht komt.
Men heeft het vaak over de insta-proof-heid van huis, kids en leven. Voor mij is er nog een norm: de Jules-maatstaf. Even was ik er ingetrapt. Bijna. Ik had de schoenen van de jongens netjes naast mekaar gezet (alsof dat anders het geval is, haha). Dus die 2 paar schoenen, mét die van Jules ernaast. Schattig! Mijn hart maakte een sprongetje. Dat was de eerste geslaagde foto. De 2de was een foto waarin Andreas Jules de living en vervolgens – de 3de – de speelhoek liet zien. Toch niet te rommelig hier? Allé Andreas, kijk eens mooi? Martijn blijf van je neus, zo kan je niet op de foto.
Daarna paniek. We hebben geen kleureninkt meer!? Want die foto’s zullen mooier zijn in kleur, met een leuk verslagje erbij. Maar, als ik mijn (daar zeg ik het: mijn) dagboekverslag op tijd afwerk, kan ik het doormailen naar manlief, die het op het werk in kleur kan afdrukken. Want, want, die valies moet morgen al terug. Whaa!
En plots dacht ik. NEEN. Ik wil het niet. Dat kan niet de bedoeling zijn. Ik probeer zo weinig mogelijk met mijn gsm bezig te zijn als de jongens thuis zijn. En dan zou ik achter hen aan lopen om foto’s te nemen, met Jules er ook op uiteraard, tijdens één of andere extra-spannende activiteit.
Maar waarom? Omdat dat verslag leuk is voor de kleuters morgen? Omdat de juf me een toffe zou vinden? Omdat alle andere ouders – die even bevreesd in het dagboek bladeren – zouden zien dat alles hier op zo’n doordeweekse avond probleemloos in het teken staat van Jules?
Allemaal bedenkelijke motieven, volgens mij.
Nogmaals, ik weet zeker dat ouders hier echt plezier aan kunnen beleven, dat heb ik ook als ik in de klas ga voorlezen, knutselen, schminken,…. Die lieve, verwachtingsvolle snoetjes. Daar smelt ik ook van. Maar toegegeven, van zo’n klaspop word ik niet bijzonder wild.
Want, na die eerste 10 minuten was het nieuwe eraf, deden onze tarzans wat ze anders doen: samen spelen en samen ruzie maken (en zat die Jules weliswaar rustig mee te genieten).
Maar was ik vooral blij dat ik geen verder scenario moest uitdenken voor onze klasvriend. Een plaats aan tafel lukte nog wel, en daarna die pyjama aan, en hop in het logeerbed. Naast Andreas, trouwens. Onze oudste blijkt – na al die jaren onverschilligheid – plots grote fan van logerende klaspoppen.
En morgen terug die valies in.
Ik denk nog terug aan juf haar woorden: ‘Hij komt maar voor één nachtje mee, de volgende keer blijft hij iets langer. Dan is iedereen het al wat gewoon.’ Dat geldt dus vooral voor mij…
En nu dat dagboekverslag.
Zou ik durven… deze post in het dagboek te plakken?
Ach, straks ga ik zeker aan de slag. Om er net als andere jaren, net als andere ouders, een pareltje van de te maken. To be continued.
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie