Een ‘ervaringsdeskundige’ zei me dat gisteren, met een mengeling van “I feel you” en “moh 40, je zou het toch gelijk niet zeggen”. Gelukkig ook dat laatste, ja.
Wanneer je deze nieuwsbrief leest, ben ik dus aan het begin van mijn échte leven aangekomen. Haha.
Wegens gebrek aan voorbereidingen voor een groot forty & fabulous feest – wegens gebrek aan een feest tout court – zit ik hier aan mijn laptop. Wat te schrijven, wat social media posts in te plannen. Terwijl een wasmachine draait. Er een lege koffietas naast me staat, naast al het andere op m’n bureau.
Ik ben zowaar in een melancholische bui. Wat normaal gezien enkel gebeurt op de verjaardagen van onze tarzans. En na een zalige vakantie. Dan grijp ik tot op de minuut terug: ‘Wat was ik nú aan het doen?’, ‘En nú?’. Nogal een verschil tussen wat ik aan het doen was op de geboortedagen van onze jongens en pakweg een dag op een Zweeds meer of in de Rocky Mountains. Maar goed.
Ik zit hier dus te mijmeren over die vorige mijlpaal, toen ik 30 werd.
Er was een schare vrienden naar Leuven afgezakt. Dat was toen nog de tijd van de ‘big announcements op big parties’. We kondigen aan dat er een klein boeleke op komst was en ik maakte een pastabuffet – kun je geloven: ík die drie verschillende pastasauzen bereidde. Voor 35 man. Those were nogal the days, zeg.
Maar wist ik veel wat er allemaal op ons pad zou komen, in de tien jaar die zouden volgen. Klinkt dramatischer dan het was, wees gerust.
Tien jaar in een glimpse of an eye: de geboorte van Andreas, en drie jaar later die van Martijn. Duust verhuizen, of zo voelde het toch. Evenveel leuke reizen en tripjes, zo voelde het ook toch. Een man met stevige professionele en academische ambities (vandaar ook al die verhuizen). Een eerder hobbelig professioneel pad voor mij. Ik studeerde ooit maatschappelijk werk, deed een master, een lerarenopleiding. Werkte in de eduactieve sector, werkte op een internaat, gaf les. En stelde me na de zoveelste verhuis de vraag wat ik écht wou doen.
De naam had ik al. De invulling ervan volgde snel: Practical Joke. Gewoonweg een ondernemer, jong.
Ook dat was zoeken. En blijft vinden en uitvinden.
Maar eerlijk: ik wil niet terug naar 2011. Ik durf te zeggen dat ik in die 10 jaar een pak minder gestresst ben. Meer rust en harmonie voel. Contenter ben, ook.
Dus stop ik best met mijmeren over die vorige mijlpaal.
Terug naar het hier-en-nu.
Of ik het hier-en-nu altijd perfect geregeld krijg? Altijd relaxed en content ben?
Ik postte het deze week op mijn facebookpagina: ik doe ook maar ‘gewoon iets’. En ik schreef ook dat ik vooral géén opruim wonder woman ben. Dat het hier ook bij momenten rommelig of vuil ligt. Of allebei. En dat ik liever mijn kleerkast organiseer dan mijn frigo.
Mijn handtas is één rommeltje. En ik heb altijd wel m’n gsm, autosleutel of boodschappenlijstje in een broekzak zitten, dat er dreigt uit te vallen. Of ik vergeet gewoon één van die drie.
Oh, en koken doe ik vooral omdat ik graag lekker eet, maar ik zal het nooit leuk vinden. En ik heb ’s avonds de fut niet – neen eerlijk, wél de fut maar niet de goesting – om de keuken op te ruimen.
Anyways. Toen ik 30 was, dacht ik dat ik mijn leven tien-jaar-later wel op orde zou hebben.
Maar weet je? Onze Andreas heeft een autismespectrumstoornis, en leerde ons intussen dat verwachtingen niet zomaar realtiteit worden. Dat je die vaak moet bijstellen, en dat dàt bij het leven hoort. Maar ook, dat je met geloof en vertrouwen in jezelf en in anderen verder komt, dan met die holle verwachtingen.
Ik struggle dus wel eens (of vaak) met m’n tijd, gezondheid, werk, kinders, ménage. En jij ongetwijfeld ook.
Maar ja, jaaaa. Ik voel me forty én fabulous.
En méér dan dat ik alles op orde heb, ben ik content.
Of mijn leven nu pas écht begint, weet ik je nog te zeggen. Binnen pakweg een jaar of 10.
Ohja, wat wordt er ook gezegd van die nieuwe voordeur?
Er staat vanaf morgen (of vandaag of gisteren, wanneer je die nieuwsbrief leest) inderdaad een 4 voor. Maar verwacht verder geen grote veranderingen. Behalve dan dat ik gisteren naar de kapper ging. Maar dat was gewoon uit noodzaak. Ik blijf Joke, Practical Joke, ten voeten uit.
Maar een make-over mocht wel bij mijn website. Tadaaa.
Ga maar eens kijken. En laat gerust weten wat je ervan vindt.
En nog een ohja. Ook al is er morgen geen echt feest, ik ga een weekend lang ‘alleen maar leuke dingen doen’ (woordkeuze van onze tarzans). Geen was dus, vandaar dat ik het nu doe. Niet koken, maar wel lekker eten. Geen zorgen dus, alles dik ok hier.
Liefs,
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie