Tjah, het ís mogelijk dat je de rest van de dag Nicole en Hugo hoort weerklinken. Sorry not sorry.
Maar even serieus nu (ahum): ik beloofde gisteren aan mijn mede-masterminders van de cursus Content Rebels: ik ga morgen een nieuwsbrief schrijven om gewoon ‘een keer goeiedag’ te zeggen aan m’n volgers.
Dus hierbij: hei, hallo, goeiedag.
We hadden het over marketing strategieën, ideale klanten, onze kernboodschap. En onze secret sauce (ofte, hoe we lekker anders en dus gewooon onszelf mogen zijn). En wat dat dan is, die persoonlijke secret sauce. En vooral dat laatste resoneerde nogal. Nog steeds, trouwens.
We mochten hierbij een geestig eigenaardigheidje delen, een quirk.
Mijn quirk (die niemand kon raden, dat wil al wat zeggen): ik knik of zeg tegen ongeveer iedereen die ik tegenkom op straat goeiedag. Ook tegen vogels op wandeling en vierpotige beesten. Met een lichte voorkeur voor harig. Vandaar ook dat ik me beperk tot vierpotigen, (van harige 6- en 8-potigen hou ik minder; daar praat ik ook niet tegen. Een mens moet keuzes maken).
Maar inderdaad, tegen die salamander bij de buren in de tuin, praatte ik ook.
Zonder de grootste dierenvriend te zijn (want beesten moeten ook weer niet te dicht komen, nu vóóral geen harige) zit het gewoon in vriendelijkheid. Ik wil ook niet persé iedereen z’n vriend zijn. Maar een mensenvriend kun je me wél noemen.
Ik ga dus niet zomaar tegen iedereen praten, die behoefte heb ík zelfs niet.
Neen, ik hou ook niet van small talk all day long.
Dus ja, ik sta soms ook gewoon alleen aan de schoolpoort, en vind dat dik ok. Maar efkes vriendelijk knikken kan ik niet laten. Het gebeurt. Zonder erbij na te denken.
Nog een quirk:als ik nies wanneer ik alleen ben, zeg ik nog steeds pardon. Is het gewoonte, of is het gewoon dat ingebakken vriendelijk doen? Het zal er ergens tussen zitten.
Je wil méér quirks? Goed dan, omdat gij ’t zijt.
Ik match graag mijn koffietas met mijn outfit. Ik kies eerst mijn outfit en dan pas mijn koffietas hé, gij zotteke.
Ik haat pretparken en kermissen, maar vind verkleden en thema-feestjes geweldig.
Ik haat zand en schaduwloze plaatsen. Zetelverwarming in de auto maakt me misselijk.
Ik heb misofonie en overwoog al meermaals om iemand heel veel pijn te doen wanneer die in een appel beet. Mijn hartslag gaat al bij het gedacht alleen de hoogte in, en dat kan ik hier zien op mijn Garmin watch. ’t Is dus echt waar.
Wat ik met die quirks wil zeggen? Ik doe heel vaak gewoon waar ik zin in heb (behalve iemand heel erg pijn doen als ze in een appel bijten. Dat doe ik dus niét).
Regeltjes volgen en conformeren omdat het zo hoort, is niet mijn sterkste kant. Maar, mijn goesting doen is daarom niet persé tegendraads willen doen. Rebels en/of jezelf zijn hoeft niet ten koste van anderen te zijn.
Ik hoorde gisteren van de geweldig inspirerende Anouck Meier, drilmajoor-als-’t moet van de Content Rebels, maar die ik ook mijn BFF mag noemen:
“Anders is beter dan beter.”
Ik geloofde lang – en werd gisteren dus nog eens op het tegendeel gewezen – dat ik steeds beter moest zijn, of worden. Maar dat is zo lastig. Dat is ook amper vol te houden. Dat merk ik ook bij klanten.
Blijvend hoge (en hogere) eisen stellen aan jezelf put uit. Is ook niet nodig. Hoge eisen stellen aan je omgeving is evenmin de oplossing.
Er zijn andere oplossingen. Die meer voldoening geven, die makkelijker vol te houden zijn. En die ook werken.
Sinds ik minder doelen nastreef die te maken hebben met resultaat, maar wel met het proces, voel ik me beter in mijn vel.
Het klopt ook gewoon wat ik doe. Ik heb er plezier in. Ik voel me niet schuldig omdat ik ga wandelen overdag, of omdat ik me 2 dagen lang inzette op school voor de opnames van het digitale schoolfeest (en dus geen rosse cent verdiende).
Ik laat zelf ook vaker m’n perfectionisme varen. Ik daag mezelf hierin uit. En dat lukt soms al eens (juij, vuistje voor mezelf). Want ja, echt: een glas wijn smaakt evengoed met de wetenschap dat er nog 2 wasmanden staan, zélfs met een half ontplofte keuken. Moet je echt ook eens proberen.
Even tussen ons, maar eigenlijk wil ik het van de daken schreeuwen: het is goed. Jij bent goed. Jij doet het goed.
Het leven draait om keuzes maken. We kunnen niet alles, maar we kunnen wél kiezen.
Wat we doen, wat we willen, wat we voelen. Waarvan we dromen, waarvan we houden, wat we bijhouden, dat ook.
Ik kies voor een vol maar ook een bewust leven (ohja, je wist toch al dat ik geen minimalist ben?). En ik gun mezelf de plek die ik verdien. Dat kan in de zetel zijn met een glas wijn. Dat ik hier nu buiten zijn, op het terras met een lekkere koffie (met een matching outfit) en m’n laptop.
Dat is ook een huis, dat ons gezelligheid, warmte en ook rust geeft.
En jij? Ik wil graag weten wat jou bezighoudt. Of wat jouw quirks zijn. Hah, payback time.
Ik wil je graag beter leren kennen (je kan gewoon reply’en op deze mail, doén!).
Allé, nog één quirk om het af te leren:
Voetbal was my first love. Nog steeds fan van Club Brugge. Maar ik voel ook al die heerlijke spanning voor het EK van volgende week. Gelegitimeerd lanterfanten, overdag zelfs. Wat. Een. Feest. I love it. Het spel op zich. Het groepsgevoel ook. Het collectieve kippenvel, angstzweet en vreugde. Hopelijk tot vér in juli.
Fijn weekend,
P.S. Vind je het wel inspirerend, die Practical Joke aanpak, en wil je meer van dat? Wil je meer weten of voel je de goesting in een coaching? Zodat ook jij terug die plek hebt en jezelf ook gunt, die je verdient. Ga naar www.practicaljoke.be of antwoord gewoon op deze mail.
Practical Joke Blogt 