Eerlijk, vier maand geleden. Ik durf het je amper te vertellen.
Vier maanden geleden, dat ik nog eens mijn stapschoenen aantrok en zomaar, alleen, een uurtje ging wandelen.
Van juni geleden.
Juni. Toen ik nog hoopte op een oproep van die reservelijst, om vroeger dat vaccin te mogen halen.
(Echt, ik zorgde er toen voor dat ik niet te ver ging wandelen zodat ik stand-by en niet te far-away was. Tuurlijk werd ik niet opgeroepen. Ik was dus beter wél gaan wandelen. Maar goed.)
Eind juni was ik moe, van dat vaccin misschien. Van die stress vermoedelijk ook.
Maar opnieuw, alles voor de goede zaak.
Nog eens daarna gingen we op vakantie naar Zweden, waar ik wel eens m’n stapschoenen aantrok. Maar vooral genoot van rust, lekkers en de nabijheid van de mensen waar ik het liefst rust en lekkers mee deel.
Toen kwam de rest van de zomer, en die is intussen gekend: vanaf midden juli was de beneden hier een bouwwerf.
Vier maanden geleden dus, dat ik dacht: ik ga eens een toertje doen. Ik ga er deugd van hebben. Gelijk vroeger, vóór die vaccin- en bouwstress.
Want maandenlang was “er deugd van hebben” iets in de trant van: inspiratie opdoen op vtwonen en Westwing. Mosterdkleurige en/of messing accessoires zoeken en bestellen. De voortgang van de werken opvolgen en delen met wie het horen wou. Ook: goed verborgen hangen in een zetel (en/of even indommelend) met de Humo of een Feeling, uit het zicht van werkmannen hier. Een goede en gezellige aperitief tussendoor ook wel. Ohja, en vlaggenlijnen knutselen voor feestjes allerhande. En taken- en aanwezigheidslijsten voor die feesten maken in Notion.
That kinda stuff.
’t Is dus niet dat ik er geen nood aan had, de voorbije maanden.
’t Is ook niet dat ik er geen voor tijd had. Ik vond gewoon de goesting niet om mijn stapschoenen aan te trekken en deze hotspot hier, al was het maar voor even, achter me te laten.
Maar deze week dus wél. En dat wil iets zeggen. Veel zeggen. Goesting is alles.
’t Is trouwens ook een maand geleden, dat ik een Practical Joke nieuwsbrief stuurde.
Deed ik niets nuttigs ondertussen? Wel, lees nog eens wat hierboven staat (en ja, vlaggenlijnen knutselen is nuttig. Verdoken dutjes doen ook. En wandelen ook, jaja.)
Ja, ik kon misschien tussendoor nog méér op de socials delen over onze verbouwingen en organisatiewerken. Maar ik had er bij momenten ook gewoon genoeg van.
Van die verbouwingen én van dat delen.
Je weet ondertussen ook al dat ik niet zomaar doe wat moet. Dat ik daar zelfs een uitgesproken afkeer van heb.
Niets horen van mij betekent dus niét dat ik niet bezig ben. Of dat het niet goed gaat. Of dat ik niet aan jullie denk (oooooh, endless love, zunne).
Neen.
Ik was gewoon even niet Practical Joke maar gewoon Joke (en wees gerust, die is ook nogal practical op haar eigen). Tijdens de verbouwingen, verhuis en herinrichten gaf ik hier het beste van mezelf. In 2 maanden kreeg onze plek een makeover, en dat gebeurt niet zomaar.
Ik was even niet Practical Joke, maar wel de organisator van het coolste feest van 2021. Het WK-koersfeest in de tuin vorige zondag. Ook tussen de verbouwingen, verhuis en herinrichten door, ja. Een feest die de gasten omschreven als ‘memorabel’, ‘immens’, ‘om van te dromen’ en waarbij we collectief zagen en voelden waarvoor die vaccins wel dienen.
Koersfeest in Korbeek-Dijle. Merci, Pfizer. |
Ik was even niet Practical Joke, maar ook gewoon mama. Zoonlief die het schooljaar startte zonder veel stress. Bij uitbreiding ik dus ook. We kregen deze week, tijdens een meeting met de juf, zorgjuf, ondersteuner en CLB te horen dat we zo’n autismevriendelijk en warm gezin zijn.
Mijn hart. Dat kwam binnen. Ik vertelde hen dat ook.
Ik leerde ook al dat je met dankbaarheid te tonen, nooit iets verkeerds doet.
Ik zie het als niet minder dan een life goal om onze zonen warmte en nabijheid te laten voelen. Zachte duwtjes te geven, warme structuur ook. Geen structuur in de zin van eten om zes uur (hahaha) of duust picto’s in huis. No way José.
Maar wel de zekerheid dat hun mama er na schooltijd zal zijn. En ja, dat ik ook m’n eigen dromen kan nastreven en me kan engageren. Maar dat ik hier thuis ook rust en warmte kan bieden, voor ons allen.
Misschien nog mijn schoonste life goal. En dat meen ik.
Want kijk: Andreas op dinsdagochtend al huppelend naast me naar school: “Oh, ik heb er gewoon zo’n zin in, mama’. Dat vergeet ik van m’n leven niet meer, dat moment.
Dan wordt heel snel duidelijk wat écht van belang is.
Wat ik je wil zeggen. Soms is het er gewoon het moment niet voor.
Voor een nieuwsbrief, of zelfs voor een wandeling als ons huis-tuin-keuken hier op z’n kop stond.
Ik zou kunnen zagen en kwaad zijn op mezelf. Maar ik zie het eerder als een signaal. ’t Moet zijn dat het echt druk is, Jo, dat er andere zaken even méér aandacht vragen. Dus werk die maar eerst af. En hier zie, pak nog een koekje bij je koffie.
En dan weet je, lieve lezer. ’t Is niet dat ik je vergeten ben. Neen, ’t is gewoon dat ik bezig was met andere dingen.
En ik excuseer me niet, maar neen gij. Weet gewoon dat ik hier verdikke goed bezig ben. Dat het goed gaat ons. Dat het druk was, ja, maar dat ik hier ook weer rust en overzicht voel.
Dat ik weer tijd maak om een wandelinsgke te doen.
En om een nieuwsbrief te sturen ook, hah.
Dat wil niet zeggen dat alles hier gesmeerd loopt.
Dat dat jong geweld hier niet eens tekeer gaat. En ik, ahum.
Dat het hier niet rommelig of vuil ligt. Wat wil je, tijdens verbouwingen (en ja, daarvoor ook al). Of dat het hier onpersoonlijk of minimalistisch zou zijn. Die kille echo is al weggewerkt door planten, en jawel mosterdkleurige decoratie, plaids en kussens.
Die plek die wij verdienen. Maar ook de look die ons huis verdient. |
Want neen, rust en overzicht staat niet voor kilte, continu geplooide en gestreken was of zakelijke timetables.
Hier betekent het gezelligheid, warmte, weten wat je te wachten staat. Wat je van mekaar mag verwachten, ook. Tijd maken voor mekaar. Tijd maken voor wat echt belangrijk is.
Ik geef mezelf de plek die ik verdien.
En jij?
Wat kan ik doen, zodat jij dit gevoel ook kan ervaren?
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie