Van relax naar stress. En terug.
Hoe dat?
Zondagmiddag, 13u37.
Genietend van onze mooie, op dat moment betrekkelijk ontplofte keuken stond ik rode ajuinen te karameliseren. Te bedenken dat ik nog zeeën van tijd had tegen dat onze gasten om half vier gingen arriveren.
(Geen zorgen, ajuinen karameliseren om half twee op een zondagmiddag doe ik niet elke week, zeker geen rode.)
Ik overliep in gedachten wat me nog te doen stond komende 2 uur. M’n haar en snoet fatsoeneren, eventueel dat van m’n kinderen ook, de tafel klaarzetten met aperitiefhapjes. Makkie. Uiteraard nog een koffie tussendoor, en die ontploffing in de keuken teniet doen.
Verder was de drank gekoeld. Vaasjes met bloemen op de terrastafel. Rode ajuinen in bijna gekarameliseerde staat. Everrrything underrr contrrrol.
13u38. De bel. Ah, verzekerst gewoon de buurjongens om te komen trampolinen, maar die komen toch langs het hek? Of de Chiro die wafels verkoopt. Nee, dacht ik een halve seconde later, het zijn examens. Toeme, geen wafels dus. Het was nog steeds 13u38.
Manlief deed de voordeur open. Ondertussen ging de timer af op m’n gsm, het karamaliseer-proces bleek voltooid.
“Sorry, we zijn 10 minuten te laat.”
“Wel eigenlijk… zijn jullie 2 uur te vroeg.”
Ik was nog bezig die timer aan het uitzetten, maar ik vermoed dat dàt de eerste woorden waren, daar aan de voordeur.
Waar het precies fout is gelopen? Het zal iets in deze trant geweest zijn: terloops in de wandelgangen, je kent dat. Ahja, zondag dus welkom om drie uur dertig. Ahja, da’s goed. En dan noteerde onze gast misschien 13u30 is zijn agenda. Of noteerde hij niets, en dacht hij aan allemaal drieën? Ik snap hem echt, ik zou dat ook kunnen tegenkomen. En onze gast gaf dat dan zo door aan de rest van het gezelschap.
Want niet één maar twee families stonden zo’n kleine 2 uur te vroeg aan de voordeur.
“Hei, welkom, ik ben Joke, de vrouw van Lieven.”
En ik draag niet altijd een keukenschort, het ruikt hier niet altijd naar gekarameliseerde ajuin (rode trouwens), en de kans tot fatsoeneren van haar en snoet wordt hier en nu tot nul herleid.
Die laatste zin, dacht ik alleen maar.
“Welkom, echt waar.” zei ik na enkele awkward seconden. Het was 13u39.
Of het even een stresske was? Ja.
Maar bij hen ook. Misschien nog meer. Dat zag ik. En dat zeiden ze.
Ah, wat hou ik van eerlijkheid.
We zetten ons buiten. Het was 13u41.
En ik vroeg: “Lieve mensen, met welke verwachting vertrokken jullie naar hier, op dat uur? Waarin hebben jullie goesting? Eerlijk.”
Ah, ik hou dus van eerlijkheid.
“We hebben dat en dat en dat te bieden…”.
Ook jij lezer, wil zeker weten wàt allemaal. Dus, duust aperitiefhapjes, een bijzonder aan te bevelen slaatje met burrata (vandaar die gekarameliseerde rode ajuin) en pizza’s die live belegd en gebakken gingen worden. Show cooking op z’n Korbeeks-Dijles. Ook nog ijs en koekjes en uiteraard macarons voor bij de koffie.
De planning die manlief en ik vooraf hadden opgesteld schrapten we snel. Eet er íemand halfweg de namiddag een slaatje met burrata?
Zo ging het dus:
Goed, jullie zijn hier. Geweldig. Schoon op tijd ook. Hah.
Dat hebben we jullie te bieden. Met wat gaan we beginnen? Zeg eens.
Want simpel was het niet. Gezin 1 had net een lichte lunch achter de kiezen. Gezin 2 zat al een dik uur in de auto, en vermoedelijk te smachten naar foooood.
In plaats van te sukkelen, vast te houden aan een werkwijze en plan die er eigenlijk niet meer waren… gooiden we alles op tafel. Figuurlijk toch.
Wat hebben we? Wat willen jullie? Wat denken jullie? Hoe doen we het? Iemand eerst koffie? Of gewoon toch aperitief? Een slaatje met burrata halfweg de namiddag, iemand?
13u46. We bepaalden gewoon samen het verdere verloop van de middag. ’t Is te zeggen: alles eten wat we voorstelden, in die volgorde. Dus meteen aan de aperitief beginnen, koffie voor later. Iedereen let op mekaars spelende kinders in boomhut en trampoline, iedereen neemt zelf z’n drank.
En dat gezamelijk plan en doel voelde bijzonder geestig en ontspannen. Want ik moest dat niet alleen doen.
Niet alleen beslissen.
Ik moést niet stressen. Ik moest geen mensen dwingen om burrata te eten om 14u30. Neen, ze wilden het zelf.
Eerlijk, het werd een geweldig ontspannen namiddag.
Moet ik hier nu een draai aan geven, dat het voor iedereen een les of inzicht kan zijn?
Goh ja, ik hou niet van algemene waarheden, dat weet je.
Het was voor mij wel een les in loslaten. In bijstellen. In openheid. En in openlijk gesukkel ook.
Want een plan is nogal een ding.
Ik heb er lang heel erg aan vast gehouden, aan plannen. En plannen werkt, hé. Je gaat mij niet het tegendeel horen zeggen. Anders hadden we geen gekarameliseerde ajuin in dat slaatje gehad.
Maar het plan is niet het doel.
Het doel is het doel. En dat was een schone middag voor iedereen.
18u43. Anderhalf uur vroeger dan gedacht vertrokken de gasten (dat kan dus gebeuren, als je burrata eet halfweg de namiddag). Traantjes bij de respectievelijke kinders die zich zot gesprongen en rond gegeten hadden.
19u23. Conclusie na een zondagmiddag met gekarameliseerde rode ajuinen.
Het doel is het doel. Het plan ondersteunt je. Het plan eens loslaten doet dat precies ook.
Ik ga hier even om te eindigen een heilig huisje en inspirational quote wegvegen (ik ben een durver, dat weet je al).
Die quote van Antoine de Saint-Exupéry, dat een doel zonder plan maar een droom is.
Weet je, dromen op zondag, moeten we meer doen.
Ook als ze 2 uur te vroeg komen.
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie