Die woorden in een amoureuze context, sprak ik 13 jaar geleden uit.
Wees gerust, hierover gaat deze nieuwsbrief niet.
Maar nu ik er over begin, kan ik net zo goed zeggen dat het nog élk jaar beter wordt met die man van me. Merci, lieverd, en ook alvast proficiat met je 40 lentes.
Ja, ik wil.
Zeg ik vaak. Heel vaak.
Wat ik even vaak zeg is: Nee, dat doe ik niet. Dat wil ik niet. Hier heb ik géén goesting in.
Let op, er is een tijd geweest waarin die balans er totaal niet was. En ik veel meer ja zei dan neen.
Kanttekening: bij die ja, stond niet: ik wil. Maar dacht ik: ik moet.
Ofwel vind je nu dat ik wartaal uitsla, ofwel begrijp je me volledig.
Goed. Tot zover.
Ik had dus een tijdje géén goesting in zichtbaar zijn.
In stories maken en weet-ik-veel-wat op de socials smijten.
En het geweldige daaraan:
het voelde niet alsof ik toch moest. Alsof ik tekort schoot. Alsof ik faalde.
Neen, absoluut niet.
Het was dàt wat ik wilde.
(Als ik hier nu even mezelf mag feliciteren? Een vreugdedansje, zonder een Reel ervan te maken, kan dat nog?)
Want ik verstopte me niet, hé, de vorige weken.
Niet voor jullie, lezers. Of voor jullie, volgers. Of hier in de lokale gemeenschap, zoals dat wel eens wollig genoemd wordt.
Neen, mijn doel was niet om mezelf te verstoppen.
De goesting om leuks of interessants te delen, was er gewoon niet.
En daarvoor ga ik me niet excuseren of verantwoorden. Ik zou niet weten waarom.
(Als jullie na het lezen van die nieuwsbrief, nu massaal reply’en en zeggen dat jullie me misten. Dat jullie zich al afvroegen waar ik bleef. Etc etc. Dan ga ik me misschien anders voelen. Hah. Waag het niet.)
Maar even serieus nu. Ik ben precies aangenamer, voor mezelf en mijn entourage hier – al is dat laatste vooral een gevoel – als ik minder met De Socials bezig ben.
Het was een experiment waarover Anouck op een Ampersand Academy bijeenkomst eind vorig jaar sprak. Het loslaten, loskoppelen van marketing via de socials. Meer interessants en eigenzinnigs hoor je trouwens in haar geweldige nieuwe podcast Rebel Rants. En ook proficiat met jouw 40 lentes, Anouck. Er zal nog geklonken worden de komende tijd.
Maar, marketing zonder social media, dus.
Een maand lang niets delen of wat? Ik deel dus ik ben, dacht ik toen.
Ik ga dat wel eens inplannen, dacht ik toen ook.
Maar plots was het zover, zonder dat ik het plande.
Ik had er gewoon geen goesting in.
In moetjes, die verwacht worden binnen het zogenaamde Ondernemerschap.
Of, verwachtingen die we vooral moeten inlossen, als we de stempel ‘goed bezig’ willen krijgen.
Zo’n dingen.
Ik kreeg ervan al meerdere peesontstekingen in mijn rechterduim en ik verbaas me erover dat die cover op mijn scherm nog altijd niet is afgewreven van al dat geswipe en getik.
Ik werd er gewoon ook vaak zenuwachtig van. En lastig. Van dat posten, delen en reageren.
En mijn kinders hier zeiden eens: Mama, is dat je werk? Met je gsm bezig zijn?
(Wow. Die kwam binnen).
Even terug naar eind maart 2022.
We kwamen uit een corona-uitbraak hier bij ons thuis.
We kwamen daarna uit skivakantie.
We kwamen ondertussen ook heel wat UA nummerplaten tegen op de wegen.
Ik hoorde ook van gehackte Instagram accounts en smeekbedes om terug te volgen en te liken.
Ik zag iedereen massaal beginnen dansen en Reels maken. Knaldrang? Of was ’t van moeten?
Want tekst, leest iemand dit nodig? Hoorde ik ook bij mijn coach Jenni van Studiodroom Coaching.
Foto’s, doen die het nog?
Dansen, moeten we! Reels, dat is het!
Tegen dat ik die nieuwsbrief hier heb verstuurd, is het vermoedelijk alweer iets anders.
Gaan we met zijn allen zingen? Dichten? In nog minder tijd?
Want we zijn genadeloos als volger. Veeleisend, ongeduldig. We willen meer, leuker, beter, sneller.
Ik ben ook zo als volger. En misschien ook als mens, als ik eerlijk ben.
Maar als maker. Als Joke. Als Practical Joke. Als goestingdoener. Als coach. Als home-organizer. Neen, dat wil ik niet.
En ik geef toe: ik kan het ook niet.
Ik kan geen kwaliteit bieden als ik maar een fractie van je tijd krijg.
Ik kan daarin niet tonen wat ik doe, zeggen wie ik ben.
Laat staan, wat ik voor jullie kan betekenen.
Dat kan enkel als we mekaar horen. Als we tijd nemen.
Als ik de tijd neem om te luisteren naar jou, en waar jij mee struggelt.
Als jij mij hoort (jep, verwacht je maar aan krakerig, én West-Vlaams) en goesting krijgt om het aan te pakken.
Ik moest nog denken aan wat onze traiteur zei, in de voorbereiding van Martijn zijn communiefeest. Hij werkt standaard met 2 hosts of hostessen. Hij kan immers niet de kwaliteit leveren die hij wil, zonder die 2 helpende handen. Welja, 4 helpende handen, je weet wel.
Betekent dat een extra kost? Geloof me maar.
Betekent dat gemoedsrust voor hem en voor ons. Ohja.
Betekent dat kwaliteit? Ongetwijfeld.
Er is niets mis met duidelijkheid, met keuzes. Met zeggen: zo wil ik het. Zo doe ik het.
’t Is te nemen of te laten.
Awel, traiteur Gert en anderen die het zo aanpakken. I feel you.
Ik kruip niet op mijn knieën, ik ga niet smeken. Vooral niet dansen ook.
Want wat ik echt bied, dat ga je gewoon merken eens je me hoort en ziet.
Bezig hoort en bezig ziet.
En is dat af en toe eens op de socials? Ik mag het hopen. Maar enkel als ik het wil. Ok?
Om het jou makkelijker te maken, heb ik op mijn website een nieuwe pagina aangemaakt:
Coaching: hoe en wat?
En ok, omdat ik ook weer niet zó boos ben op Instagram, heb ik zowaar een linktree gemaakt. Waarin je zeker vindt wat je zoekt.
Waarom ik zo van jetje geef?
Omdat ik er eens goesting in had. Hah.
Want willen, goesting en motivatie liggen dicht bij mekaar.
Dat merk ik ook bij klanten.
Als we moetjes kunnen vertalen in willens. Dan gebeurt er iets. (spoiler alert)
Wat ík wil:
Met goesting, jou goesting doen krijgen, en jou op weg zetten om iets aan te pakken.
Niet omdat het moet, maar omdat je het wil.
Ja, ik wil.
Jij ook?
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie