In pyjama op schoolreis

Acapulco chair, grote zonnebril, kleine wegwaaiende servietjes en een witte wijn (dat laatste kon misschien iets exotischer, maar er zijn van die zekerheden, en dat is meestal witte wijn).

Me wentelend in de illusie dat ik alles perfect had voorbereid. Den Haag, vorige maand. Vandaar ook gewoon die witte wijn.

M’n ouders waren hier enkele dagen aan het thuiswachten, tussen de eindtoetsen en honderden schoolactiviteiten door. Op datzélfde moment was ik onder andere stil aan het zegevieren dat kinderkleren klaarleggen niet meer nodig was.

Ze zouden wel iets vinden in hun Korbeek-Dijlse kast. Gerief genoeg. En combinaties, daar ging ik niet (meer, gniffel) van wakker liggen.

​

Een week later bij het zien van foto’s van de schoolreis (één van de honderden schoolactiviteiten tijdens die dagen dat mijn moetje en daddy hier kwamen oppassen): Martijn in pyjama.

Je leest het goed: In. Pyjama. Martijn, dus.

Was die verrekte pyjama verkeerd gelegd? I doubt.

Was zijn kast niet duidelijk ingedeeld? (I doubt, nog meer).

In elk geval, onze jongste ging in een pyjamabovenstuk op schoolreis. Niet enkel in een bovenstuk, fieuw. Ook in een onderstuk, maar dat was gewoon een short, geen pyjamaonderstuk. Meevaller was wel dat het een pyjama-met-safariprint was.

“Team no sleep” of “Ssst, recharging” was een tikkeltje minder neutraal geweest. En een tikkeltje gênanter ook.

​

Waarom onze jongste niets zei tegen z’n moetje?

Of waarom mijn moetje niet gewoon bij de stapel t-shirts keek boven in de kast?

Ah ja, juist… Mijn moetje en ik schelen een kop. Een serieuze kop. Dus moetje kón die stapel misschien gewoon niet zien, en dacht – ochgod ochere – dat zijn t-shirts die enkele setjes waren die in-duo-met-broekje-erbij naast zijn kousjes en ondergoed lagen. Neeje, moeder, nee.

Of gooiden ze het op een akkoordje, m’n moetje en haar jongste kleinzoon, en wilden ze gewoon hun respecievelijke dochter en moeder op stang jagen?

Het is nochtans duidelijk, die kasten van ons. Denk ik toch. Hm. Eigenlijk. Zijn die zo duidelijk?

We bepaalden ooit een plek voor alles. Voor óns is die vast, logisch en relatief makkelijk bereikbaar.

Dat laatste, welja, Martijn vindt het vooral pure fun om in z’n kast te klimmen om bij een nieuwe short en t-shirt te geraken.

Dus, ís dat wel de beste plek? Hm. Eigenlijk.

Weet je, ik doe eens zot. Jij, die mijn nieuwsbrieven doorworstelt/verslindt, verdient eens een extraatje. ROI, noemen ze dat zo niet tegenwoordig?

Op de pagina Binnenkijken bij Practical Joke kun je gewoon zélf in die kast kijken.

En bedenk gerust of het duidelijk is. Of niet.

Hét bewijs ook dat onze kasten geen capsule closets uit de boekjes zijn. Dat ik geen opruimkoningin ben. Dat ik ook maar iets doe, wat meestal wél werkt…

Tot enkele weken geleden, haha.

​

Naar de precieze reden van die pyjamareis is het zoeken.

Ik weet ondertussen wél dat een schoolreis in pyjama perfect lukt.