Ik wens het je niet toe.
Dàt horen. Of gekrabbeld zien staan op een kaartje uit één of andere bestemming waar die toilettas vermoedelijk toch niet heel frequent gebezigd wordt.
Doordat ik nu half Vlaanderen hun kinders van en naar kampjes zie brengen, denk ik: past op, past op. Want voor je het weet, is die toiletzak niet mee.
Even kaderen.
Vergat ik, organizer Practical Joke, werkelijk een toiletzak mee te geven met haar zoon?
Neeje. Uiteraard niet. Ik bedoel hiermee niet dat ik nooit iets vergeet. Ik heb daarvoor de geweldige vondsten: What’s Appen naar mezelf (deed ik al voor de geweldige Miet van Unclouded het haar volgers leerde). Herinneringen in m’n digitale agenda zetten, die dan op mijn Garmin verschijnen (7u30 dju, binnen een half uur moeten ze een wit t-shirt en een schoendoos mee). En gewoon een potlood, waarmee ik lijsten afstreep, en weer nieuwe begin.
Dus Andreas kréég zijn toiletzak mee (ok ok, voor de volledigheid, chique kleren voor de fuif had hij niet mee).
Alleen, hij herkende die niet.
Ik toonde vlak voor vertrek die fancy nieuwe knaloranje toiletzak, in open staat. Note so self: een open toiletzak ziet er niét hetzelfde uit als een gesloten toiletzak. Voor niemand.
Wij denken dat maar. Onze hersenen en vooral verbeelding maken er een gesloten toiletzak van. Andreas niet. Andreas ziet een open toiletzak, zoekt die en herkent ‘m niet tussen zijn gerief. Andreas is onze geweldige zoon van 10. Die de wereld ziet op zijn manier.
En na jaren hebben we door dat hij de wereld ziet op een juiste manier. Anders dan ons, soms. Zonder vervormingen. Zonder vooringenomenheid of veronderstellingen.
Alleen, zijn wij gewoon om wél vervormingen van die wereld te maken. Toevoegingen. Te zien. Te geloven.
“Andreas, je voetbaltenue is zo klein geworden, tijd voor een nieuwe”. Oogrol. Zucht. “Neen mama, kleren worden niet kleiner. Ik word groter.”
Juist ja. Zo gaat dat hier. Gelijk heeft hij nagenoeg altijd.
Dus had ik het moeten weten. Ik was nochtans zo trots dat ik die nieuwe toiletzak – in open versie – toonde aan Andreas. “En dat is je douchegel, je shampoo, je zonnecrème, je tandpasta” (thank god dat zijn tandenborstel in zo’n plastieken Oral B pochette zat). Duidelijkheid. Goed bezig moeder.
Ik deed die toiletzak dicht, Andreas vermoedelijk al aan het kijken welke knuffels meegingen, tussen het stressen door. Want een taalkamp met de klas voor een kind met ASS is nogal een ding.
Die dichtgeritste toilettas, knaloranje – ’t is niet dat ik mijn best niet deed – bovenaan in zijn trolley.
5 dagen later: “Het was leuker dan ik had gedacht.” Oh, mijn hart.
“Maar je was mijn toiletzak vergeten.” OH, MIJN HART.
Wat een les weer. Voor mij. Voor ons.
Ik had kunnen zeggen: Maar potverdikke, wat was dat knaloranje ding dan in die trolley, dat je verzekerst duust keers vast had maar dus niet opendeed.
Ik had ook kunnen zeggen: Je moest zelf maar je trolley maken.
Maar ik ben ondertussen zo content dat ik me van verwachtingen, die vooral te maken hebben met vooringenomenheid en vervormingen van de werkelijkheid, weinig aantrek.
En ik wist dat hij – opnieuw – gelijk had. Het was niet datgene wat ik had getoond.
Tjaaaah, kan ik nu denken. Als ik daar ook al moet aan denken?
Tjaaaah, zou ik vroeger ook gedacht hebben, eerlijk.
Maar zo is het nu.
En zo moeilijk en onduidelijk kan de werkelijkheid zijn.
Jaren geleden hadden we dagelijks situaties waarin Andreas en ik mekaar niet begrepen. Dan maar kwaad werden. Omdat dat gewoon de snelste uitweg was, die minder tijd vroeg. Minder uitleg. Minder gedoe. Meer tranen wel. Meer stress ook. Onbegrip. Doemdenken.
Nu weten we al zoveel meer.
Begrijpen we mekaar al zo beter.
En is onze Andreas, onze oudste – oh mijn hart – elke dag opnieuw een reden om te vertragen. Om te kiezen voor duidelijkheid.
Om te doen wat ik doe.
En weet je?
Niet enkel Andreas vaart daar wel bij.
Heel het gezin. Ik ook.
Dus hé.
Denk gerust aan die toiletzakken. Aan die zomer- en kampjesplanning.
Maar denk ook aan duidelijkheid.
Aan vertragen.
Morgen komt interieurarchitecte Sofie foto’s nemen van onze kasten. Open. Want hé, ik en jij weten ondertussen dat iets open er niet hetzelfde uitziet als gesloten. Hah, geen toilettas én geen kast.
Meer foto’s voor in blogposts. Ter inspiratie.
Want eerlijk. Naast online coachen is dàt het liefste wat Practical Joke doet: hier in huis mijn kasten opentrekken. Dat als vertrekpunt. Niet omdat het zo moet of enkel zó goed is. Maar om verder te denken, wat je ermee kan doen. Want een kast is maar een kast. Gelijk een oranje toiletzak ook maar een oranje toiletzak is. ’t Is hoe je hem vult, wat je ermee doet. Hoe duidelijk het is. En wat je eruit haalt.
Wil jij ook er meer uithalen?
Heb jij nog vragen? Tijd om te unwrappen.
Wat wil jij weten? Wat houdt jou bezig? Waar struggle jij mee? Wat kan ik voor jou betekenen?
Mail me terug op deze mail.
En voor nu; vergeet vooral die toiletzak niet.
Dit weekend naar Oostende. Toiletzak is mee. En is gekend ondertussen. |
Ah, jij wilt nog weten hoe het afgelopen is?
Andreas zijn kamergenootjes – hoe verbaasd moeten die geweest zijn – deelden shampoo, douchegel en tandpasta. Tandenborstel vond hij dus wel.
Zonnecrème? Mama toch. Maar ik heb me wel elke dag met muggenspray ingespoten.
Hij geraakt er zeker, onze oudste.
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie