“Mocht ik die kunnen buiten gooien!?”

Aan het woord: Veerle*, 48 jaar.

*laten we haar Veerle noemen

​

Voor alle duidelijkheid: Veerle had het níet over haar wederhelft (die weliswaar geschrokken toekeek). Of haar geweldige tienerkinderen.

Neen, ze had het over die dozen. Bakken. Rekken vol. En wat al niet meer op die rekken paste.

Het was veel. Heel veel.

Wat ik zag en wat ik niet zag.

Veerle zag het al zeker niet meer. Het voelde als lood.

“Mocht ik gewoon alles kunnen buiten gooien, écht hé, en dan opnieuw beginnen.”

Ze bedoelde trouwens ook niet haar schoon gerief (maar waar ze nu amper aan toe kwam, laat staan van genoot). Die Nuttige Zaken (Tupperware en al, je weet wel). Dàt mocht blijven. Maar al dat andere huis-tuin- en keukenstuff…? Die papieren. Oud schoolgerief van de gasten. Oude kledij. En minder oude kledij maar waarbij ze ‘het’ niet meer voelde.

​

Ik hoor wel vaker die uitspraak, van dat alles buitengooien.

Vorige week ook nog, toen ik een dag ging organiseren* bij een heerlijk gezin diep in de Vlaanders.

*met organiseren bedoel ik niet: de boel daar overpakken. Of regelen zoals ik het wil. Opruimen. Wel: de klant aanzetten tot nadenken over zijn/haar gerief, over de ruimtes in huis, zijn/haar gewoontes. En over de match tussen gerief, ruimtes en gewoontes. Bijzonder leuk, vind ik dat. Vindt de klant meestal ook, vooral ná de coachingsessie dan. Bij het zien van het resultaat.

​

Ook hier weerklonk meerdere keren de uitroep: Buiten daarmee! Weg!

Wat Veerle wou, en mijn klant van vorige week – en jij misschien ook – dat ís het gewoon.

Dat is dingen weg doen, zelfs met enige weerstand bij momenten.

Plaats maken, zelfs al wordt het eerst nog chaotischer (alles uit de kast halen, dat doet iets met je. En met je vuilbak, tafels en vloer ondertussen. Vol. Voller. Volst).

Ruimte krijgen. Opnieuw beginnen. Een reset.

Niet dat ik iedereen aanspoor om z’n gerief buiten te gooien. Gow, je wil je buren – zelfs al verhuis je binnenkort – dat niet aandoen.

​

Het is natuurlijk wel wat, dat buiten gooien. Dat weg doen. Dat opnieuw beginnen.

We denken dat het iets is voor in onze stoutste dromen (of ergste nachtmerries). Praktisch bijna onmogelijk, zo lijkt het misschien. Dus komt het er niet van, tenzij bij die noodzakelijke en/of gevreesde verhuis of verbouwing.

​

​

Lieve lezer, neem het van mij aan dat verhuizen of verbouwen dé uitgelezen kans is om opnieuw te beginnen. Maar als je niet verhuist of verbouwt, houdt werkelijk niéts je tegen om hetzelfde te willen en te doen.

Om óók dat gerief vast te pakken. Vragen te stellen. Te beslissen. Doelen te bepalen. Bestemmingen te zoeken (bijhouden op dezelfde plek? Op een andere plek? Of… inderdaad weg, buiten!). In geval van dat laatste gaan we ook dàt nader bepalen, om dus niet met de buren in stokken te komen.

​

Het principe is hetzelfde. Door je gerief gaan, alles uit de kast halen. Doel en bestemming bepalen. Functie van je kasten en ruimtes bepalen, dat ook.

Het resultaat is ook bijna hetzelfde: een nieuwe start. Een nieuwe plek.

En vooral jij op een plek waar je contentement voelt.

​

​

Ik schreef intussen 5 jaar geleden de pannen van het dak, met de blogreeks “Meester van je verhuis”.

Die blogposts rond verhuizen vind je hier.

Ken je verhuizers, stuur die link naar hen door en je krijgt ge-ga-ran-deerd een eervolle vermelding op de instuif.

Maar vermoedelijk eerst een taak op de verhuisdag zelf. Sorry.