Vliegen vangen in de Bozar

Een tijdje geleden geraakte onze jongste in de finale van de talentenshow op school.

Dat een kind dat ík voort bracht, aan een talentenshow zou meedoen vind ik al heel wat. Dat hij in een finale zou staan wel echt straf. En dat is helemaal niet omdat ik vind dat hij geen talenten heeft. Integendeel. Je zou zijn zelf ontworpen Lego voetbalstadion eens moeten zien. Of zijn beschilderde t-shirts. De snelheid waarmee hij de Bertemse heuvels opfietst. Of z’n in zíjn voordeel gedraaide spelregels van Stratego. Niet te evenaren.

Maar ik voel wel altijd een klein ongemakske bij talentenshows. Ernaar kijken. Gewoon al eraan denken. Laat staan meedoen. Vanwaar komt dat gevoel toch?

’t Is niet dat ik ermee inzit om voor een groep te staan en bevlogen mijn ding te doen. Mensen die al bij één van mijn workshops waren, weten dat.

Ik stond trouwens ook al op het podium van de Bozar. Werkelijk. Ik vertel je later wat ik daar deed. Maar je kan wel vermoeden dat het niet met een solo-act was.

Kijk, ik zeg het je vlakaf: ik ben niet gezegend met één sterk ontwikkeld talent. Ik kan van veel wel iets. Ik weet ook van veel wel iets. Maar er is weinig waarin ik werkelijk excelleer. Dus vooral ook niet gelijk onze oudste, die dieren-, dino- en wielrennerclassificaties opdist alsof het niets is.

Of toch, jawel.

Ik onderscheid me in iets. In vliegen vangen.

Ik weet niet waaraan dat ligt. Ik ben niet bijzonder geduldig, ik lig geen minuten op wacht, gebruik geen extra hulpmiddelen of zet geen specifieke valkuilen voor vliegen op.

Ik sla gewoon toe. En sla bijzonder vaak raak.

Dat merkte ik toen ik even geleden samen met enkele andere ondernemers naar Watou trok. Ik zag een vlieg, terwijl ik ondertussen witte wijn dronk en een sappig verhaal vertelde. Multi-tasken is niets voor mij, tenzij een taak gecombineerd wordt met witte wijn drinken en/of een sappig verhaal vertellen. Dus kletste ik even tussendoor die vlieg dood, en deed door met wat ik bezig was (een sappig verhaal vertellen en witte wijn drinken).

Behoorlijk verbaasd was iedereen aan tafel. Niet van dat verhaal, maar van die vliegenvangst. Mijn hart maakte een sprongetje. Joh gij, zie hier. Zot. Waw.

Waw, voelde ik ook. Ik kan iets wat precies niet zo common is. En ik voelde hoe Martijn zich moet gevoeld hebben, toen hij met die trompetsolo zijn vriendjes slash balkunstenaars ondersteunde (die act op de talentenshow dus).

Ik ben zelden jaloers, maar ik kan wel vol ontzag kijken naar mensen met een Echt Talent. Dat straalt toewijding uit. Sérieux, oefenen, volharding, focus. En toegegeven, dat zijn 5 kenmerken die niet meteen aan mij worden toegeschreven. Het tekort aan talenten is misschien gewoon een tekort aan toewijding, sérieux, oefenen, volharding, focus?

Zou het? Bwa. Neen, toch?

Het tekort is misschien gewoon het gebrek aan schouwtoneel. Het zichtbaar maken van mijn talent. Ik had die bewuste avond in Watou een bunch ondernemers die mij in mijn ogen honoreerden voor een act die door diezelfde ogen maar matig was. Ik vraag me ook af hoe dat er door de facetogen van die betreurde vlieg moet uitgezien hebben.

En ja, natuurlijk besef ik dat ik nog talenten heb.

Origamistoeltjes maken. Wafels bakken. Gastvrouw zijn. Feestjes organiseren. Meer dan enkel feestjes organiseren. Razend snel tot de kern gaan. Verbinden. Ons huis vullen met leven, gezelligheid en schoon gerief. En jouw huis met overzicht en contentement.

Ja, het schouwtoneel van mijn talenten is misschien (te) vaak een beperkte, warme kring. Die mij energie geeft. En waar ik energie uit haal. En ik zou het eigenlijk niet anders willen.

Ik voel in alle contacten met klanten trouwens diezelfde warmte. Gemoedelijkheid. Energie. Daadkracht. Trots.

Misschien kunnen mijn klanten beter beschrijven wat Practical Joke doet.

En daarom laat ik het gewoon even aan hen, aan jullie over.

Als onze samenwerking een korte quick win coaching was, een verhuiscoaching, of een stevig traject bij jou thuis. Was je er eens bij op een workshop, of kwam je hier langs voor een “Achter de schermen”-event?

Wat die coaching of Practical Joke precies betekende, hoor ik graag. En horen toekomstige klanten, of lezers van deze nieuwsbrief misschien wel even graag.

Ohja, je wil zeker nog weten wat ik op dat podium van de Bozar deed? Ik was daar als medewerker voor het Festival van Vlaanderen. Er was een spreker (Marc Eyskens, mocht je echt alle details willen). Er was een podium, volledig in de schijnwerpers. Er was een boeket bloemen. Er was een volle zaal die applaudiseerde. Er was ook totaal géén host(ess) of verantwoordelijke aangeduid om die bloemen te overhandigen. Er liep daar wel een West-Vlaamse jobstudente met een blauw t-shirtje van het Festival van Vlaanderen.

Ik kreeg dat boeket in mijn handen en werd het podium opgeduwd.

Ik weet nog dat ik dacht: Ik sta hier op het podium van de Bozar. Vermoedelijk de eerste en de laatste keer in mijn leven. En ik draag een blauw t-shirtje van het Festival van Vlaanderen.

​