Moet je nu eens horen.

De jongens zaagden er al jaren om, en sinds enkele weken is ’t van dat: een huisdier.

Vier poten, schattig. Pluizig maar géén hair everywhere. En meteen proper op z’n eigen.

(Gelijk een huisdier moet zijn, eigenlijk feitelijk)

Extra punten voor het beestje: het wil niet naar binnen.

We proudly present: Freddy de eekhoorn.

Gingen we níet kopen in de Aveve, geen paniek. Nee, hij stond hier opeens. Correctie, hij stoof hier opeens voorbij. Over de kenmerken van Freddy, straks meer.

Niet dat we mensen zijn die zich snel iets toe-eigenen. Maar iets/iemand die al enkele weken frequent langs komt (gewoon langs achteren zelfs), en gezellig mee eet (van onze noten). Tjah, die sluiten we snel figuurlijk in de armen en geven we een naam: Freddy.

​

We denken dat Freddy hier graag is. Hij velt precies geen oordeel over ons terras vol bladeren, want spurt elke dag even vrolijk rond. Hij trekt zich subtiel terug als die twee andere squirrels willen sjotten. Hij schrikt ook niet op van onze vier neuzen tegen het venster, compleet vertederd. Wíj kijken ook al niet meer op als hij hier voorbij crosst. In enkele weken is Freddy deel beginnen uitmaken van ons gezin. Of toch van onze tuin.

We beginnen mekaar te kennen. Freddy heeft al door waar iets te rapen valt. En dat het hier vaak een dolle boel is (tjah, dat WK feestje zondag, sorry Freddy. Maar ’t zou wel eens het enige kunnen zijn). En wij hebben Freddy ook al door. Hij pikt de laatste noten. Ruimt niet alle notenkraakseltjes op als hij weer veel te gulzig aan het eten slaat. Dan knijpen wij een oogje dicht, en kijken met het andere nog maar eens heel vertederd. ’t Is toch een schatje, onze Freddy.

Maar je weet hoe dat gaat. Zucht.

Na die eerste door-liefde-verblinde fase leer je mekaars kleine kantjes kennen. En bij Freddy is dat: hij is altijd bezig. Unstoppable. En dan kijkt hij naar mij (wanneer ik met m’n neus tegen het venster gedrukt sta), en lijkt hij te denken: Gij luie doos. Sta je daar nu weer? Doe eens iets.

Werkelijk, ik voel me de laatste tijd nogal geïntimideerd door dat tuindier dat we hier, welja, in huis haalden.

Ik dacht altijd: Een suffe hond als huisdier? Niets voor mij. Ik wil actie, prikkels. Er ‘iets aan hebben’. Nu hebben we hier een dolle eekhoorn en denk ik: Zit nu toch verdorie eens 2 minuten stil, gij beest.

Eerst en vooral omdat ik er een foto van wil maken. Zo gaat dat met nieuwe gezinsleden, je wil die délen. Verder ook gewoon omdat drukke individuen rond me, me precies nerveus maken. Me lui doen voelen.

Nuja, Freddy heeft natuurlijk een stevig project in ’t vooruitzicht. Die winter doorkomen. Een voorraad aanleggen. Vetreserves opbouwen. Zijn nest extra isoleren.

Dat beest is bij momenten dus irritant naarstig. Maar hij heeft dan ook een serieus plan.

Ik had daarnet dus nog het gevoel dat Freddy me de les spelde. Hij keek even naar me – zag ik daar een oogrol? – en ik deed dus maar schoontjes verder met wat ik bezig was. Al voelde dat nogal banaal. Ik was máár deze post aan het schrijven. Híj voorzag ondertussen zijn gezin van een winterklaar nestje. Prioriteiten, right.

Dus respect Freddy, dat je me tijdens jouw drukke bezigheden, even een spiegel voorhoudt. Me een virtueel duwtje geeft. Zodat ik weer voort doe. En weer verder kan.

​

Ohjee. En plots, zag ik het.

Ik durf bij momenten ook irritant naarstig te zijn. Niet te stoppen. Duwtjes te geven. De-dag-door te eten. Soms ook voorraden in te slaan ook (ssst, niet doorvertellen). Om dan ook weer even in een holletje te kruipen, en mijn jongskes hier te voederen en te pamperen (FYI een eekhoorn doet geen winterslaap, hij neemt hoogstens enkele daagjes rust als het te koud of nat is. Zelfzorg op z’n eekhoorns.).

​

Mijn jongskes en ik. Freddy zou er ook nog bij passen.

​

Ik lijk op Freddy. Ik bén een Freddy.

Die combinatie van werken en zorgen, plannen en doen, hele dagen rondcrossen? Soms pittig, hé Freddy. Overzicht in je holletje krijgen, terwijl er constant kleine kastaars rond krioelen, breek me de bek niet open. En die eeuwige voorraden inslaan? Wij noemen dat boodschappen, maar dat stopt nooit. Ah Freddy, konden we maar echt eens van gedachten wisselen. Hoe voel jij je? Hoe doe jij het? Waar is je holletje trouwens? Bekom maar efkes, laad maar op. Want hoe jij rondcrosst, niet te doen.

Ik ga in elk geval opladen, straks in de kerstvakantie. Bijtanken. Nu nog even op z’n Freddy’s doorperen. Met enkele coachings bij klanten thuis. Een verhuiscoaching voor een prachtig gezin. Enkele online coachings. En toetsen tussendoor, juist. Net ook nog een leuk project voor Camber achter de kiezen.

Op z’n Freddy’s dus.

​

We besloten onlangs om een huis-, tuin- en boomdier te nemen. En ik kreeg er een soort van coaching bovenop: Freddy, die me inzichten gaf. Zou hij het beseffen?

​

En jij, lieve lezer, besef jij het? Dat iemand die jou een spiegel voorhoudt, dat iemand die vanop afstand meekijkt of net van heel nabij, één en ander in gang kan zetten.

Ik wil gerust je Freddy zijn. Zolang ik af en toe in m’n nestje kan bijtanken.

De laatste weken van december raken hier aardig gevuld.

Wil jij me nog strikken, voor ik in m’n holletje kruip?