Ik had het gezegd hé, in m’n vorige nieuwsbrief, dat ik in winterslaap ging.
Dat ik even wou ontkoppelen van laptop, socials en moetjes. Om te connecteren met hen die ik het liefste zie, met de natuur en met mezelf.
Als je nu denkt: “Waar heeft díe gezeten? Aarde aan Joke.”
Dan heb je het hélemaal goed.
We waren eruit. Maar écht uit, hé.
We gingen in de kerstvakantie met ons 4 naar Zuid-Afrika.
Wildlife spotten, een week.
Het voelde als een half jaar.
Genieten van pure natuur.
Het voelde als een wonder.
En als we dachten dat we het allemaal wel ongeveer gezien hadden, kregen we er nóg meer bovenop (Daar, 2 cheetahs. Damn, is dat een luipaard in de tuin? En een genetkat of wat? Hier gewoon op ’t terras!?).
Just saying (en we zagen wel meer dan katten in verschillende maten en gewichten. Big 5, check.)
Ik hoopte ooit aan onze kinderen m’n liefde voor natuurschoon door te geven.
Ze zijn 8 en 11, en het is al gelukt.
Is mijn taak nu al volbracht? Lol.
Nooit dronk ik om half zes ’s ochtends betere oploskoffie dan toen, daar in het Krugerpark. |
Begin februari 2022.
Onze verloren valies is terug (note to self: Jo, steek je allermooiste zonnebril, de pageturner waarin je halverwege zat en die noodzakelijke medicatie – hallo, malariapillen – niet in je ingecheckte valies. Nooit meer, ok?).
Die jet-lag die we strictu sensu niet hadden, maar het verpletterende acclimatiseren dubbel zo hard, is stilaan passé. Jah, van zomer in Zuid-Afrika naar de triestigste januari ever, wat wil je.
Ons fotoboek “Zuid-Afrika 2022” ligt hier te shinen.
En de nieuwjaars zijn ontvangen en uitgedeeld. Er niét zijn met de feestdagen, betekent dus wel een verlenging van de feestvreugde. Heel januari feest! Gouden randjes tijdens die triestigste januari ever.
Ja, ik kan stilaan aan 2023 beginnen, geloof ik. Terwijl ik hier even ons fotoboek “Zuid-Afrika 2022” aai.
Eerlijk?
Het ligt niet aan die reis. Het ligt gewoon aan mezelf, dat ik tijd nodig heb om iets af te sluiten, en opnieuw in gang te geraken.
Vroeger, toen ik nog met pen de datum in de kantlijn moest zetten, was er die constante misselijkmakende geur van inktenkiller, omdat ik tot ver in de lente het verkeerde jaartal schreef.
Ik had het toen al kunnen weten. Moeten weten zelfs: nee, ik ben niet goed in afronden. Terwijl ik hier nog eens ons fotoboek “Zuid-Afrika 2022” aai.
Hoe snel ik denk, dingen doe, plan, praat, stap. Zo traag ben ik als het aankomt op een nieuw jaar inzetten. Waarom kan ik niet gewoon het ene jaar uit, het andere jaar in?
Waarom kan ik niet gewoon een streep onder iets trekken? Met een inktenkiller de boel uitwissen, die geur daaraantoe?
Gewoon, daarom.
Omdat ik zo hard koester wat waardevol is, denk ik. Omdat ik bang ben om door iets te af te sluiten, weg te wissen of weg te doen, het echt wég zal zijn.
Dat merk ik bij klanten tijdens coachings, en herken dat gevoel ook. Gemiddeld om de dag wel eens. Eerlijk.
Dat kan zo zijn met een mooie foto, een inkomticketje, een tekening, een bloezeke. Of een reis dus. Waardevol is het pas als ik het die waarde toeken. Door het te tonen, te dragen, ernaar te kijken of ernaar terug te kijken. En in geval van dat bloezeke of die tekening, kan dat ook wel z’n tijd gehad hebben. Dat wél weg doen kan dan bijna evenveel deugd doen.
Want dan hou ik over wat echt waarde heeft.
Maar eerlijk (je kent me): het kan bij mij ook wel even duren vooraleer ik hiervan overtuigd ben.
Ja, ik heb tijd nodig om iets te overdenken, om iets af te sluiten. En als dat ‘iets’ zo ongeveer de reis van ons leven is, tjah, dan vraagt dat zeker tijd. Wat extra tijd, zelfs.
Het heeft dus niet zozeer te maken met traagheid, denk ik. Maar met afwegen wat belangrijk is, en waaraan ik m’n tijd wíl besteden.
Hoe meer ik hier nu neerschrijf (zonder pen en verdomde inktenkiller), hoe meer ik het begin te voelen. Dat ik na een maand dingen weg- en afwerken (of zoeken, in geval van een verloren valies), afronden (in geval van een fotoboek), maar vooral bijzonder nagenieten van die week-die-voelde-als-een-half-jaar nu wél goesting heb in een nieuw begin. En eindelijk tijd heb, hah.
Want terwijl ik dat hier dus neerschrijf, denk ik aan mijn verhuizers van eind vorig jaar. Lukt het daar een beetje? Alle dozen bijna uitgepakt, daar in dat nieuwe nestje?
En maak ik plannen, voor enkele tripjes en feestjes dit voorjaar, juij.
En kijk ik weer uit naar coachings die diep gaan. Juij. Naar de kern gaan.
Trajecten waarbij het méér mag zijn dan spullen verleggen of effen leggen. Maar waarbij we een analyse maken van gewoontes, taken, gerief en de plek ervan. Deze elementen uit elkaar halen, een reset ervan.
Bij hen, die voor niets minder dan een reset willen gaan.
En, jij? Ga jij ook voor een reset in 2023?
Waarbij je stop zegt tegen wat ballast is in jouw ogen, in jouw huis. Stop zegt tegen die taken waarin je altijd veel te veel tijd steekt, zonder dat het echt vlot loopt. En zonder dat je het gevoel hebt daar ooit mee klaar te zijn (nu, eerlijk is eerlijk, met sommige dingen ben je ook echt nooit klaar, maar goed).
Stuur me hier je vraag door, en zeg wat jij graag gereset wil.
Een reset was het voor mij in elk geval, dat heerlijke einde van 2022.
Ik ga hier nog even dat fotoboek aaien.
Enne, m’n beste wensen nog hé.
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie