Mijn kind doet op dit eigenste moment een examen en ik sta hier een beetje naar het Puttertje te kijken.
Niet het boek van ons Donna*. Maar het échte Puttertje. Het schilderij in het Mauritshuis van – even checken toch – Carel Fabritius.
* Nadat ik De Verborgen Geschiedenis honderden keren herlas – zelfs 2 versies heb omwille van die ene versleten die ik dus honderden keren herlas – vermoed ik dat ik ons Donna mag zeggen.
Donna Tartt, die me zelfs naar het ziekenhuis vergezelde om m’n gesprongen blindedarm te verwijderen (zíj verwijderde die niet, je verstaat me wel) en om kinderen te krijgen ook. Naar de Rockies meeging op roadtrip. Zelfs op huwelijksreis. Een ménage à trois, in die samenstelling nog net ok voor de wederhelft. Donna, m’n man en ik.
Terug naar het Mauritshuis, een maandag in juni.
Ik was dus enkele dagen in Den Haag. Terwijl kindje 1 eindtoetsen had, en kindje 2 respectievelijk meedeed aan de selecties van de talentenshow op school, op schoolreis ging, en 72 keer ging oefenen voor het schoolfeest, keek ik naar het Puttertje. Genoot ik van kunst en dacht ik aan boeken.
Het Puttertje in het Mauritshuis. Van Carel Fabritius dus. Ook de titel van een boek van ons Donna. |
Genoot ik dus van kunst en dacht ik aan boeken.
Dàt wil wat zeggen, lieve lezer.
Dat ik werkelijk kon loslaten wat er thuis gebeurde (en m’n oudertjes dus wél op hun bord kregen).
Mijn moetje, het nogal pragmatische type, zei eerder: “We hebben wij ook 2 kinderen opgevoed. En niet slecht, zo te zien, dus hoezo wij zouden dat niet kunnen? Eindtoetsen begeleiden, een trompet en Rode Duivels-tenue meegeven op maandag. En een rugzak voor de schoolreis meegeven op dinsdag. Ohja, dan geen fruit, wel 2 koeken en best ook 2 drinkflessen. En zonnecrème.”
I mean.
Als m’n ouders zélf voorstellen om te komen oppassen, zodat ík mee kon met de wederhelft op congres naar Den Haag. Jah, dan heb ik niet zo lang getwijfeld als je zou denken. Als ik zélf zou denken, ook.
Maakte ik een onbezonnen beslissing? Behalve wat impulsieve aankopen, uitspraken en goestjes van tijd tot tijd, doe ik weinig echt onbezonnen.
Ik stoomde hier dat kindje 1 klaar voor z’n laatste eindtoetsen en maakte voorbereidingen voor m’n daddy. Altijd al onze studiecoach toen ikzelf nog een kindje 2 was. Toen vond ik dat vaak overbodig tot irritant. Nu vind ik dat geweldig.
Ik maakte ook al op vrijdagavond kindje 2 z’n rugzak voor de schoolreis van dinsdag (neen, gij, ik vulde nog geen brooddoos).
Ge ziet, ik was voorbereid én gaf het uit handen. Gecontroleerd loslaten.
Ik zorgde dat alles aanwezig was óm het te doen.
Het zélf doen, was dan aan hen.
Het is loslaten, maar het is evengoed durven vertrouwen.
Ik merk dat ik loslaten vaak moeilijk vind. Daarom bereid ik me goed voor.
Bereid ik anderen ook goed voor. Zorg ik voor een kader, voor duidelijkheid, voor lijstjes én een volle frigo.
Bij sessies rond verhuizen en overzicht in huis doe ik dat ook. Dan maak ik een schema, een tijdlijn en een plan, precies wat de klant nodig heeft om het zelf te doen en te kunnen. Die volle frigo, daar zorg ik niét voor (moeilijk te verhuizen ook, trouwens).
Gecontroleerd loslaten dus.
Ik merk daarnaast dat vertrouwen hebben, dan wel weer mijn natuur is.
Ik ben niet achterdochtig, wantrouwig, bang, pietluttig.
Ik geloof vol in mogelijkheden. In kunnen. In doen.
Ik geloof dat iedereen in staat is tot heel wat. Als we overzicht hebben, als we weten wat ons te wachten staat. Als we weten wat van ons verwacht wordt, ook. Als we weten dat er in ons geloofd wordt.
Andreas, die toch alleen zijn toets zal moeten maken.
Mijn moetje en daddy die zelf die combinatie moeten maken, van kleinkinderen, lijstjes en die volle frigo, om er 4 leuke dagen van te maken.
Mijn klanten, die het met inzichten, een kader én een duwtje ook zelf zullen aanpakken.
Jullie, die na het lezen van mijn nieuwsbrief voelen dat het misschien anders kan. En voor een duwtje en inzicht gewoon maar moeten replyen.
Ik die, eens thuis, bakken inspiratie heb om te schrijven. Maar het gewoon nog moet doen.
En Donna, die binnenkort nog eens met mij in de zetel mag flokken.
Ik stond dus naar het Puttertje te kijken.
En ik voelde dat het klopte.
Practical Joke Blogt 
Geef een reactie